İYİLİK

İki gün önce ezan sesiyle uyandığında yüreği umutla doluydu. Gece, çok az uyuyabilmişti; o da bölük pörçük. Otuz yedi yıllık hayat arkadaşı amansız bir hastalığa yakalanmışken nasıl uyku tutardı onu? Uyur uyanık dönüp durmuştu yatakta. Kastamonu’ya götürmek için yeğeni saat sekizde gelip evlerinden alacaktı onları. Oradan da Ankara’ya geçeceklerdi. Ankara’yı özellikle tercih etmişlerdi. Gidecekleri hastane Türkiye’nin en köklü hastanelerinden biriydi. Hem orada Emine’nin doktor olan bir öğrencisi vardı. Aysun ellerinde büyümüştü. İnebolu’nun çocuğuydu. Okuyup meslek sahibi olmasında Emine’nin çok emeği geçmişti. Aysun’a telefon etmek istemişti, ama Emine karşı çıkmıştı. “Çocuk yanlış anlar,  yaptığımız iyiliklerin karşılığını beklediğimizi düşünür,” demişti.

Emine İnebolu’da sevilen bir öğretmendi. Dört yıllık öğretmen okullarının son mezunlarındandı. İdealistti, kendini mesleğine adamıştı. “Okuldayken her gün boşuna mı okuduk Öğretmen Marşını biz,” derdi. “Ant içtik, yolumuz Ata’mızın aydınlık yoludur. Biz Mustafa Kemal’in devrimcileriyiz. O’nun devrimlerini korumakla kalmayacağız, ülkemizi çağdaş uygarlık düzeyinin üzerine çıkaracağız...” Sağlık sorunları çıkmasaydı yaşına bakmadan devam edecekti öğretmenliğe. Yaptıklarının anlatılmasından hoşlanmazdı. Övülüp takdir edildiğinde hemen itiraz ederdi. “Kurtuluş Savaşı’mızdaki Şerife Bacıların fedakârlıklarının yanında bizim yaptıklarımızın lafı mı olur? Onlar bu vatanı yoktan var ettiler, biz onların bıraktığı yerden devam ediyoruz...”

“Ama şimdi sıra öğrencilerinde Emine, sen nasıl ki vatanıma borcumu ödüyorum dediysen, öğrencilerin de senin emeklerinin karşılığını verecekler. Bunda yanlış bir şey yok. Söz konusu olan senin sağlığın...”

“Ben onlara hakkı, hakkaniyeti de öğrettim Muzaffer. Ayrımcılık, adam kayırmak, torpille iş yaptırmak doğru değil...”

“Hastanede olduğumuzu duyunca belki kendiliğinden gelir bulur bizi...”

“Kimin nasıl tepki vereceğini bilemeyiz Muzaffer. Aradan yirmi, yirmi beş yıl geçti. Kızcağızın yardım edemediğini düşün, bize karşı kendini ezik hissedecektir.”

Emine’nin böyle konuşmasının nedenini biliyordu Muzaffer. Birinde komşularının oğlu İnebolu'ya gelmişti. Okul yıllarında evlerinden çıkmayan o çocuk, İnebolu’ya geldiğinde bir kez bile onların kapısını açmamıştı. Emine “Durma üzerinde, bazı insanlar yapılan iyilikleri kaldıramaz, altında ezilirler. Bu nedenle iyilik edenle karşılaşmak istemezler,” demişti. Eşine hak vermişti. “Söylediklerine katılıyorum. Böyleleri eski durumlarını anımsatan her şeyden nefret ederler. Geçmişlerinden kurtulmak isterler. Ama Aysun farklı...” Bu tartışma birkaç gün daha sürdü. Bir ara “Ben Ankara’ya gitmek istemiyorum,” diye tutturdu Emine. Zor ikna etti Muzaffer onu. “Tamam, söz, normal seyrine göre hareket edeceğim,” dedi. Gerekli işlemler yapıldı, Ankara’ya sevk edildi Emine. Akşam, kızı, damadı ve torunları geldiler evlerine. Çoluk çocuk hepsi umutluydu. Emine Öğretmen’in gülen yüzü onlara moral oluyordu. Gözlerindeki sevgi ışıltısı sadece Amerika’daki oğlundan söz açıldığında kararıyordu. Hepsine ayrı ayrı tembihlemişti, “Sakın Ozan’a bir şey söylemeyin. Çocukcağız ta oralardan kalkıp gelir... Duyarsam bağışlamam...”

Ev boşaldıktan sonra Emine yatak odasına çekildi. Muzaffer salonda kalıp yol hazırlıklarını bir kez daha gözden geçirdi. Başını yastığa koyduğunda bile yolculuğu, hastaneyi düşünüyordu. Bir yolunu bulup Doktor Aysun’a ulaşacaktı. Kararlıydı, koca hastanede işlerin tanıdıksız yürümesi çok zordu. Tedavi sürecini şansa bırakamazdı, ne gerekiyorsa yapacaktı. Sabah ezan sesiyle uyanınca usulca yataktan çıktı. Balkonun kapısını açıp ezanı dinledi. Müezzinin sesi etkileyiciydi, çok güzel okuyordu ezanı. Yüreğindeki umudu o an daha derinden hissetti. Fazla oyalanmadan abdestini alıp dışarı çıktı.

Kaymakam Yokuşu’ndaki evinden aşağı doğru yürürken Atatürk’ün kaldığı evin önünden geçerdi. Sokak lambalarının aydınlattığı ev şimdi sessizdi. Atatürk, 1925 yılında, dokuz günlük Kastamonu gezisinin üç gününü İnebolu’da geçirmişti. Ata’nın üç gün kaldığı tek taşra kasabasıydı İnebolu. İnebolulular için büyük bir onurdu bu. Atatürk Kurtuluş Savaşı yıllarında “Gözüm Sakarya’da Dumlupınar’da, kulağım İnebolu’da...” demişti. Ata'nın bu sözlerini her anımsadığında gururlanıyordu.

Atatürk, İnebolu’dayken bir sabah ezan sesiyle uyanır. Müezzinin ezan okuyuşunu çok beğenir. Hatta söylendiğine göre kalkıp camiye gider, namaz kılar. Müftüye “Ben buradayım diye mi böyle özenerek okudu müezzin?” diye sorar. Yine anlatılanlara göre Atatürk, müezzine beş aylık maaşını ikramiye olarak verir. Yahya Paşa Camisine doğru yürürken Muzaffer’in içinin coşkuyla kabarmasında bu anlatılanların da etkisi vardı kuşkusuz...

Ankara’ya geldiklerinin ertesi günü sabah erkenden kalkıp hastanenin yolunu tutmuşlardı. Hastanenin kapısında içeri girdiklerinde Muzaffer’in umudu birden kırılmıştı. Koridorlar ana baba günüydü. Hastane çok kalabalıktı. Gerekli işlemleri yaptırıp beklemeye başlamışlardı. Emine’ye belli etmeden onun yüzüne bakıyordu. Karısının duygularını merak ediyordu. Acaba o da benim gibi mi hissediyor, diye düşünüyordu. Onun üzülmesine, moralinin kırılmasına dayanamazdı. Emine’nin yanında elinden geldiğince dik duruyordu. Her şey yolunda karıcığım, sen merak etme, bu illetten kurtulup döneceğiz. Daha seninle nice yıllar geçireceğiz... Söylemese de hayat arkadaşına hissettiriyordu umudunu.

Koridorda boş buldukları bir oturağa Emine’yi oturttu. “Hasta insanların saatlerce ayakta kalması doğru değil,” diye mırıldandı. “Bana bir şey mi dedin Muzaffer?” diye soran karısına “Hayır!” demekle yetindi. İçi daralıyordu. Etrafındaki insanların konuşmalarına kulak kabartınca morali daha da bozuldu. Tedavinin hemen başlaması zor görünüyordu. Muayene sırası bekleyen önlerinde çok hasta vardı. Öğlenden sonraya bile kalabilirlerdi. Keşke sabah erken kalksalardı. Bir hasta yakınından ameliyat için iki ay sonraya gün alabildiklerini duyunca kararını verdi Muzaffer; ne yapıp edip Aysun’a ulaşacaktı. Emine’ye sezdirmeden bunu nasıl yapacaktı? Aklına ilk gelen bahaneyi uydurdu.

“Emine, ben sıkıştım, tuvalete gideceğim. Daha sıramıza çok var, sen burada bekle, ben gecikmeden gelirim...” Konuşurken karısının gözlerine bakmıyordu. Anında anlardı kocasının bir şeyler çevireceğini. Kaç yıllık kocasıydı onun, anlamaz mıydı?

Emine’nin yanından uzaklaşır uzaklaşmaz hemen Aysun’a telefon etti. “Numaraya ulaşılamıyor” uyarısını duyunca telefonu kapattı. En iyisi gidip odasında yüz yüze görüşmekti. Aysun’un odasını bulmakta zorlanmadı. Odanın kapısı aralıktı. Cesaretini toplayıp yavaşça içeri süzüldü. Odada sekreter kız vardı. Ondan doktorun birazdan geleceğini öğrendi. Sekreter dışarıda beklemesini söyledi. Kalbi heyecanla atıyordu. Az sonra Aysun gelecek, öğretmeninin hastalığını duyunca bir an bile beklemeden aşağı inip Emine’nin ellerine sarılacaktı. “Kolon kanseri de ne, bağırsağın otuz kırk santimlik bir bölümünü alınca hiçbir şeyin kalmayacak öğretmenim,” diyecekti. Emine onu beş yıl okutmuştu. Sadece okulda ders vermemişti, haftanın birkaç günü de eve çağırır, eksiklerini tamamlardı. Kitabını kalemini de alırdı. Aysun yoksul bir ailenin çocuğuydu, çok zekiydi. Elinden tutulduğunda okuyup iyi yerlere geleceğini söylerdi Emine. İlkokuldan sonra da elleri hep Aysun’un üzerinde olmuştu. Lisede, sonrasında fakülteye gittiğinde de desteklemeye devam etmişlerdi onu. Aysun’a burslar ayarlamışlardı. Emine’nin isteyip de başaramayacağı iş mi vardı ki çocukcağıza bir bursu ayarlayamasın?

Ya Aysun bugün odasına gelmezse, ya onunla konuşamazsa, olumsuzlukları düşünmesi bile yetiyordu yüreğinin sıkışmasına. Sonunda gördü Aysun’u, yanındaki kadına bir şeyler anlatıyordu. Kapının önüne geldiklerinde, Aysun da onu gördü. Muzaffer, bakışlarından anladı Aysun’un da onu tanıdığını.

“Aysun, ben Muzaffer Amcan, tanıdın değil mi?” Kalbi yerinden fırlayacak gibiydi adeta.

“Evet, tanıdım...” Aysun’un sesi soğuktu. Yanındaki kadına döndü. “Siz içeri geçin ben de geliyorum,” dedi.

“Öğretmenin... Emine Öğretmen aşağıda, çok hasta, kanser...” Kelimeler ağzından kopuk kopuk dökülüyordu. Yüreği daralmıştı. Boğazına oturan düğümü çözmek için birkaç kez yutkundu.

“Geçmiş olsun, arkadaşlar gereğini yaparlar, meraklanmayın...”

“Görmeyecek misin?”

“Ben cilt hastalıklarına bakıyorum, kanser benim alanım değil.”

“Belki bir yol gösterirsiniz, hem seni görünce Emine de mutlu olur... Moral...”

“Muzaffer Amca, senin ne istediğini biliyorum, ama ben yapamam, yapmam. Yüzlerce tanıdığım var hangi biriyle ilgilenebilirim. İşlerimiz yoğun. Kusura bakma. Öğretmenime geçmiş olsun dileklerimi ilet.”

“Onun haberi yok seni bulacağımdan, başından beri karşı çıkıyor... Ben bir umut...”

“İçeride hastam var, onu fazla bekletmeyeyim, tekrar geçmiş olsun.”

Kapıyı açıp içeri girdi Doktor Aysun. Muzaffer elinde dosyayla öylece kalakaldı. Gözleri doldu. Ağır adımlarla koridorun başındaki merdivenlere doğru yürüdü. Gözlerinden yaşlar boşalınca boş bulduğu bir oturağa çöktü. Beyni durmuştu. Gözleri dosyanın üzerine düşen gözyaşlarındaydı. Ağlaması durmadan, gözleri kurumadan Emine’nin yanına gidemezdi. Ne söyleyecekti ona? Ne? “Tuvalette kapalı kaldım, çıkamayacağım diye çok korktum, hırsımdan ağladım...” derim diye geçirdi içinden. Koridorda yürüyenler, ağlarken gülen adama şöyle bir bakıp geçiyorlardı. “Ağlanacak halime gülüyorum...”

“Muzaffer Amca, sensin değil mi? Yanılmıyorum...”

Beyaz bir önlüğün içinde esmer bir kadın soran bakışlarla ona bakıyordu. Ayağa kalkarken elinin tersiyle gözlerini sildi.

“Benim, ama sizi tanıyamadım doktor hanım.”

“Aradan çok yıllar geçti. Tanıyamazsınız tabii. Ben banka müdürü Tahir Yücesoy’un kızı Öykü. Emine Öğretmen’in öğrencisiydim. Sizin evden çıkmazdık. Öğretmenimin kurabiyelerini, keklerini çok yedim. Hafta sonları bize kurs verirdi. Sayesinde İstanbul Erkek Lisesini kazanmıştım. Aynı yıl İnebolu'dan ayrılmıştık.”

“Kızım ne yalan söyleyeyim, babanı hatırladım, ama seni çıkaramadım.”

“Sizi ağlarken görünce dikkatli baktım, yoksa ben de tanıyamazdım. Yok, tanırdım, çünkü değişmemişsiniz. Emine Öğretmenim nasıl?”

Soruyu yanıtlayamadı Muzaffer, gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Koca adam hıçkırarak ağlıyordu. Doktor Öykü, Muzaffer’in koluna girerek ona daha da sokuldu.

“Lütfen Muzaffer Amca... Öğretmenim burada mı?”

“Evet, kızım, aşağıda, beni bekliyor...”

Susup elindeki dosyayı Doktor Öykü’ye uzattı Muzaffer. Doktor, dosyanın kapağına göz atınca önlüğünün cebinden telefonunu çıkarıp sekreterini aradı.

“Serpil ben on dakika gecikeceğim,” dedi. Sonra Muzaffer’in elinden tuttu. “Hemen öğretmenimin yanına gidelim...”

“Seni işinden alıkoymayalım...”

“Bir arkadaşımın yanına uğrayacaktım, sonra da görürüm onu, önemli değil.”

Muzaffer merdivenleri uçarak iniyordu, kuşlar kadar hafifti. Az önce katılarak ağlayan o değildi sanki. Yüzünde güller açıyordu. Öykü’yü durdurmak, ona sıkıca sarılmak istiyordu.

“Seni görünce çok sevinecek öğretmenin...”

“Ya ben Muzaffer Amca... Merak etme, bölüm başkanımız alanında Türkiye’nin sayılı doktorlarındandır...”

“Senin bölümün ne?”

“Onkoloji...”

‘İyi olacak hastanın doktor ayağına gelirmiş’ atasözünün anlamı buymuş meğer, diye düşündü Muzaffer.

Emine Öğretmen aynı yerindeydi. Bir kadınla konuşuyordu. Muzaffer’le Öykü yanlarına gelene kadar onları fark etmedi. Öykü gelip önünde durdu.

“Öğretmenim!”

Emine başını kaldırıp dikkatlice baktı karşısında duran genç kadına. Yavaşça ayağa kalktı.

“Öykü Yücesoy...”

“Biliyordum hatırlayacağınızı öğretmenim...”

“Unutur muyum benim çalışkan kızımı...”

Koridorda herkes başını çevirmiş özlemle kucaklaşan iki kadına bakıyordu...

                           26.02.2018 / Kdz. Ereğli